FÎ ZILÂLİ'L KUR'ÂN'DA, MÂİDE SÛRESİNİN 50. ÂYETİNİN ANLAM VE TEFSÎRİ:

بِسْـــمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

أَفَحُكْمَ الْجَاهِلِيَّةِ يَبْغُونَ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللّٰهِ حُكْمًا لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ

“Onlar hâlâ câhiliyye (devri)nin hükmünü mü istiyorlar? Yakîn sahibi (kesin inanan) bir toplum için, hükmü Allah’tan daha güzel olan kimdir?” (Mâide: 50)

"Şüphesiz ki, câhiliyye'nin anlamı bu Âyette açıkça tarif ediliyor. Câhiliyye; -Allah'ın belirttiği ve Kur’ân'ın da da ifade ettiği gibi- insanların insanlar için hüküm belirlemesi, insanların insanlara hükmetmesidir. Çünkü câhiliyye; insanların insanlara ibâdet etmesi, Allah'a kulluğun terk edilmesi, Allah'ın ulûhiyyetinin/ilâhlığının reddedilmesi, bu reddin karşılığında da bir kısım insanların ilâh kabul edilmesi ve Allah'ı bırakıp onlara kulluk yapılmasıdır.

Gerçekten, bu Âyetin ışığında câhiliyye, geçmiş zamanın bir dönemi ile sınırlı değildir. Câhiliyye bir vâkıadır. Bu vâkıa dün vardı, bugün var ve yarın da olacak! Câhiliyye'nin özelliği, İslâm'a karşı olma ve İslâm'a zıtlıktır.

İnsanlar, hangi zaman ve hangi mekânda olursa olsunlar, ya tek bir meselede bile ta’vîz vermeden Allah'ın Şerîatına göre hükmedecekler, onu kabul edecekler ve ona tam olarak teslim olacaklar ve böylece Allah'ın dinine girecekler. Ya da insan aklının ürünü olan bir şerîata, bir ideolojiye göre hükmedecekler, -hangi şekilde olursa olsun- o ideolojiyi benimseyecekler; bu durumda da câhiliyye'ye mensup olacaklar. Böyle yapanlar, ideolojisi doğrultusunda hüküm verdikleri kişinin dinindedirler,

Allah'ın dininde değil! Allah'ın hükmünü istemeyen, câhiliyye'nin hükmünü istiyor demektir. Allah'ın Şerîatını reddeden, câhiliyye sistemini kabul ediyor ve câhiliyye'yi yaşıyor demektir.

Bu, yolların ayrılış noktasıdır! Allah, insanları bu noktada durdurur. Onlar, bundan sonra diledikleri yolu seçmekte serbesttirler.

 Ardından Allah bu tür insanlara, câhiliyye sistemini istemeleri sebebiyle kınayıcı bir soru yöneltir. Allah'ın hükmünün üstün olduğunu vurgulayıcı bir soru!

"Yakîn sahibi (kesin inanan) bir toplum için, hükmü Allah'tan daha güzel olan kimdir?"

Evet, kimin hükmü Allah'ın hükmünden daha güzel olabilir?! İnsanlar için, Allah'ın belirlediği Şerîattan ve onun hükmünden daha iyi bir şerîat ve hüküm belirleyebileceği iddiasında bulunmaya kim cesaret edebilir?! Böylesi büyük bir iddiayı ispat etmek için hangi gerekçeye sahip olabilir? Bu iddiaya kalkışan, insanları yaratıcıdan daha iyi tanıdığını söyleyebilir mi?! İnsanlara, insanların Rabbinden daha merhametli olduğunu söyleyebilir mi?! İnsanların menfaatlerini, insanların ilâhından daha iyi bildiğini söyleyebilir mi?! Son Şerîatını belirleyen, son elçisini gönderen, onu peygamberlerin sonuncusu, getirdiği mesajı da kitapların sonuncusu yapan ve İslâm Şerîatını da kıyâmete dek geçerli kılan Allah'ın, durumların değişebileceğini, yeni ihtiyaçların ortaya çıkabileceğini, farklı koşulların meydana gelebileceğini bilmediğini iddia edebilir mi?! Bir kimse, Allah bütün bunları bilmediği için Şerîatında bunları belirtmemişti; fakat âhir zamanda bunlar insanlar tarafından kavranmıştır diyebilir mi?!

Allah'ın Şerîatını insan hayatından uzaklaştıran, onun yerine câhiliyye şerîatını, câhiliyye hükmünü koyan, kendi arzusunu veya herhangi bir ulusun ya da bir neslin arzularını Allah'ın hükmünden ve Allah'ın Şerîatından üstün tutan kimseler, bu tür sözler söylemeye nasıl cür'et edebiliyorlar?!

Özellikle de kendisinin Müslümanlardan olduğunu iddia eden bir kimse, bu gibi sözler söyleyebilir mi?!

İçinde bulunduğumuz şartlarmış! Durumlar çok değişmiş! İnsanların istememesiymiş! Düşmanlardan korkmamız gerekirmiş! Allah, Müslümanlara Şerîatını kendi aralarında yürürlüğe koymalarını, Kur'ân metodu üzerinde yürümelerini, indirdiği Şerîatın bir meselesini bile saptırmamalarını emrederken, bütün bunları bilmiyor muydu?!

Beklenmedik ihtiyaçlar, yenilenen şartlar ve göz ardı edilemeyecek durumları Allah'ın Şerîatı ihâta etmekte yetersizmiş! Şerîatından ta’vîz verilmemesi için kesin ifade kullanan ve insanları uyaran Allah, bütün bunların olacağını bilmiyor muydu?!

Bütün bu konularda, Müslüman olmayan bir kimse dilediğince konuşabilir! Fakat Müslüman olan ya da Müslüman olduğunu iddia edenler bu gibi sözler söyleyebilir mi?! Bu tür sözler söyledikten sonra, onların İslâm'la artık ne ilgisi kalmıştır?! Bundan sonra onlarda İslâm'dan bir şey kalır mı?!

Bu, yol ayrımıdır! Kişi, tercihini yapmak zorundadır! Seçimini yapmışsa artık tartışmanın bir faydası yoktur!

Ya İslâm ya câhiliyye! Ya iman ya küfür! Ya Allah'ın hükmü ya câhiliyye'nin hükmü!

Allah'ın indirdikleriyle hüküm vermeyenler; kâfirlerin, zâlimlerin ve fâsıkların tâ kendileridir! Yönetilenlere karşı Allah'ın hükmüyle hükmetmeyenler, kesinlikle mü'min değildirler!

Bu mesele, Müslümanın kafasında açık ve net olmalıdır. Yaşadığı çağda, insanlara karşı Allah'ın hükmünü uygulama hususunda tereddüde düşmemelidir. Bu gerçeğin zorunlu sonucu gereği, dosta da düşmana da Allah'ın Şerîatını uygulamalı ve bunun sonucuna da katlanmalıdır.

Müslüman bu meseleyi kesin olarak kafasına yerleştirmezse, ölçü ve istikrârı kaybedecek, kendisini menhec (yöntem) sorununun içinde bulacak, hak ile bâtılı birbirinden ayıramayacak, doğru yolda bir adım bile ilerleyemeyecektir. Bu meselenin, insanların pek çoğunun kafasında kapalı ve anlaşılmaz kabul edilse bile, Müslüman olmak ve Müslümanlığın gereklerini yerine getirmek isteyenlerin kafasında bir muammâ bulunması asla doğru değildir!"

(Fî Zılâli'l Kur’ân, Seyyid Kutub, Mâide Sûresinin 50. Âyetinin Tefsîri, Dâru’ş Şurûk, C: 2, S: 904-905)

Tercüme:

Yusuf Semmak